جَوّ زمین، هواسپهر یا اَتمُسفِر (به انگلیسی: Atmosphere) بالاترین بخش تشکیلدهندهٔ سیارهٔ زمین است که ترکیبی از گازهای گوناگون شامل نیتروژن (۷۸٪)، اکسیژن (۲۱٪)، آرگون (۰٫۹٪) و کربن دیاکسید (۰٫۰۳٪) است. اتمسفر زمین از سطح زمین آغاز شده و تا ارتفاع ۱۰٫۰۰۰ کیلومتر ادامه مییابد و پنج لایهٔ اصلی تروپوسفر، استراتوسفر،مزوسفر، ترموسفر و اگزوسفر را در بر میگیرد. مولکولهای اوزون (O3) که لایهٔ اوزون را تشکیل میدهند، در استراتوسفر قرار دارند و از ورود پرتوهای فرابنفش خورشید جلوگیری میکنند و موجب ادامهٔ زندگی بر سطح زمین میشوند. سردترین بخش جو زمین با دمای ۹۰- درجهٔ سلسیوس در بالای مزوسفر قرار دارد. یونوسفر، مگنتوسفر و کمربند وان آلن بخشهای جداگانهای در جو با توجه به ویژگیهای الکترومغناطیس هستند.
نخستین اتمسفر زمین حدود ۴٫۵۷ میلیارد سال پیش شکلگرفت که شامل گازهای هیدروژن و هلیم بود؛ که پس از مدتی بهدلیل سبک بودن، بر گرانش زمین غلبه کردند و به فضای بیرونی گریختند. جو دوم حدود ۳٫۵ یا ۲٫۷ میلیارد سال پیش شکلگرفت و شامل گازهایی مانند بخار آب، کربن دیاکسید و آمونیاک بود. با فعالیت باکتریها و انجام فرایند فتوسنتز و عوامل دیگر، اکسیژن در جو آزاد شد و موجب شکلگیری جو سوم شد. در این زمان، ابردوران پیدازیستی شکلگرفت که طی آن جانوران با تنفس اکسیژن، زندگیهای جانوری را تشکیل دادند.
هرچه از سطح زمین به ارتفاعات میرویم، فشار هوا و چگالی کاهش مییابد. مجموع جرم جو زمین ۱۰۱۸×۵٫۵ کیلوگرم است. بخشی از نور خورشید در جو پراکنده میشود. نور خورشید دارای طیفهای الکترومغناطیسی مختلفی است که یکی از آنها طیف مرئی است که چشم انسان قادر به تشخیص آن است. ضریب شکست هوا ۱٫۰۰۰۲۹ است.
گردش جوی موجب توزیع گرما در سطح زمین میشود. سه چرخش پایه در گردش عرضی به نامهای سلول هادلی، سلول فرل و سلول قطبی وجود دارند.